Nederland ontwikkelt zich de laatste decennia tot een echt wijnland. De wijnconsumptie is spectaculair gestegen, wijncursussen en -proeverijen zijn populair en zelfs de wijnbouw neemt in Nederland toe. Vier wijnimporteurs – Alex Storms (Wijnkopers Alex Storms), Ruud Heuvelmans (Colaris), Rolf Zincken (Il-Leterb) en Anne-Carine van Grimbergen (Beaugrim) – over trends in de wijnsector, Nederlandse wijnen, kurk of schroefdop, beleggen in wijnen en de niet-aflatende zoektocht naar nieuwe verrassende wijnen.
Trend in de wijnconsumptie is de voorkeur voor licht-alcoholische wijnen. Steeds meer wijnen uit zuidelijke gebieden of Zuidelijk halfrond koersen af op een alcoholpercentage van 14 tot zelfs 15% en meer. “Dat is mooi aan tafel als je één glas drinkt. Maar de horeca verkoopt graag een hele fles met een lager alcoholpercentage. Het koelere klimaat van Noord-Europa levert een lichtere, elegantere wijn op”, aldus Alex.
Ook de prijsstelling van wijn in restaurants verandert: “Betere kwaliteit tegen een lagere prijs”, vindt Anne-Carine. “Wijnen die vroeger op de menukaart voor 50 euro werden aangeboden, krijg je nu aanmerkelijk voordeliger.”
Recent consumentenonderzoek laat zien dat slechts 2,8% van de bar- en cafébezoekers tevreden is over
de geschonken huiswijn. De wijnkwaliteit in cafés is inderdaad vaak bedenkelijk, vinden Alex en Ruud. In de regel bepaalt de bierbrouwer welke wijn er geschonken wordt. “De horecaondernemer gaat daar vaak blind in mee”, aldus Ruud.
Kennis van wijn
Het concept van een horecaondernemer speelt ook een rol: wil hij per fles een aantal malen de inkoopprijs verdienen of telt hij een vast bedrag per fles? Ruud: “Op de laatste manier kun je ook een kwaliteitswijn aanbieden en voorkom je dat dure wijnen veel te lang op de kaart staan.” De klant kan namelijk snel vaststellen wat een fles kost. “Er zijn wijn-apps waarmee je aan tafel de prijs kunt opzoeken”, licht Rolf toe.
Doordat de horeca vaker overgaat tot verkoop per glas ligt er voor horecapersoneel een taak om klanten ook te attenderen op mooie alternatieven, waar de ondernemer net iets meer marge op heeft en de klant meer plezier aan beleeft. “Belangrijk is dat het personeel kennis van wijn heeft”, aldus Anne-Carine. “Horecamedewerkers kunnen bij ons altijd meedoen aan wijncursussen.”
De horeca heeft op het vlak van wijnkennis nog een wedstrijd te winnen, oordeelt Rolf. “Aan ons de taak om de horecaondernemer en zijn personeel daarop te wijzen en te ondersteunen. Maar ze moeten er ook een beetje lol in hebben om de klant wat extra informatie te geven.”
Reizen
Wijnen uit Europese landen beleven een comeback. Dat heeft naast de hoge alcoholpercentages van o.a. Zuid-Amerikaanse wijnen ook te maken met de uitstekende kwaliteit die tegenwoordig in Duitsland en Oostenrijk geproduceerd wordt. Ruud: “De opleiding in Oostenrijk is van hoog niveau en het land kent de strengste wijnwetgeving, mede door het wijnschandaal in 1985. De wijnen zijn breed inzetbaar voor restaurateurs, die daarmee bovendien weer eens iets nieuws op de kaart hebben.”
Ook in Spanje en Portugal worden mooie wijnen gemaakt, vindt Alex. Hij heeft zich gespecialiseerd in de wat exotischere wijnlanden en richt zich ook op wijnen uit het Oostblok. “Mensen staan er open voor om eens verrast te worden.”
Om die wijnen te ontdekken bezoeken de importeurs nieuwe wijnboeren en onderhouden ze relaties met hun vaste producenten. Rolf bezoekt zijn leveranciers in Italië minimaal vier keer per jaar. “Reizen is absoluut een van de mooiste aspecten van het vak”, beaamt Ruud. “Maar het is economisch gezien niet altijd gemakkelijk. Het bedrijf moet blijven draaien. De tijd dat je drie weken naar de Bourgogne of zes weken naar Chili reisde, zoals mijn leermeester Jacques van Pol deed, is voorbij.”
Ook Alex bracht als kind in de vakantie elke ochtend bij een wijnboer door. “Mijn vader moest ze wel bezoeken, want de Fransen kwamen niet naar Nederland. Tegenwoordig zijn er beurzen, sturen ze nieuwsbrieven en zoeken zij ons op. Als importeur zitten we in een luxere positie dan twintig jaar geleden.” Importeurs kunnen nu op wijnbeurzen wel twintig producenten op één dag bezoeken. “Een ideale manier om je assortiment gericht aan te vullen. Prowein is voor ons erg belangrijk”, vertelt Anne-Carine, die 70 tot 80% van haar wijnen zelf importeert. “Het is een constante zoektocht naar kwaliteit. Dat maakt het leuk en daar onderscheid je je ook door van anderen.” “Want iedereen, niet gehinderd door enige kennis van wijn, kan tegenwoordig een wijnwebshop beginnen”, voegt Rolf toe. “Je ziet zelfs dagbladen met wijnwebwinkels. Dat slaat nergens op.”
Schroefdop
Jonge wijnen die snel op dronk zijn, worden steeds vaker voorzien van een schroefdop. “Pas als de grote jongens op schroefdop overgaan, is de wereld om”, meent Alex. Een goede kurk kost al snel 2 tot 2,50 euro per stuk. “Je ziet dat Sancerre-wijnen al bijna allemaal schroefdoppen hebben. Veel Franse producenten vragen ons al of we met kruk of schroefdop willen. In Australië gebruikt men al praktisch geen kurk meer”, aldus Ruud.
Alex zweert nog steeds bij kurk. “Een bewuste keuze. Bovendien vind ik het geen gezicht als de sommelier bij een romantisch diner de dop van de fles afdraait. Maar de cultuuromslag is gemaakt.”
Op een Chateau Lafitte van 1982 zal ongetwijfeld een kurk zitten, maar zo’n kistje kost dan ook 50.000 euro. “Vroeger kochten mensen die flessen omdat ze de uitzonderlijke kwaliteit konden waarderen. De huidige nouveaux riches kopen ze als belegging. Daardoor is die voor de traditionele liefhebber onbereikbaar geworden”, legt Ruud uit. De top 10 of misschien wel top 100 wijnen van de wereld zijn volgens hem nog steeds aantrekkelijk om in te beleggen. “Als je de hand zou kunnen leggen op een Château Pétrus, dan weet je dat die over vijf jaar in waarde verdubbeld is.”
Maar wat is een wijn je waard? Rolf: “Tussen de 10 en 20 euro heb je al een heel goede wijn. Tussen 20 en 50 euro kun je misschien nog een extra kwaliteitsverschil bespeuren, maar bij een fles van meer dan 50 euro haal je dat er niet meer uit. Je kunt bijna niet bepalen of die dubbel zo goed is als een fles van 25 euro.” Alex vindt dat prijs veel te maken heeft met status: “Een Bentley is dubbel zo duur als een Audi A8. Maar is die ook dubbel zo goed en comfortabel?”
Limburgse wijn
Over Limburgse wijnen zijn alle vier zeer te spreken. “Top”, zegt Rolf, die lid is van het Panel van Limburgse wijnen. Hij merkt op dat een aantal witte wijnen kan concurreren met de beste van de wereld. Anne-Carine is enthousiast over de Pinot Noir (rood) uit Thorn. Maar 20 euro per fles vindt Alex toch aan de royale kant. “Vergeleken met een goede Duitse Spätburgunder mag het wel iets minder.”
“Vroeger kochten mensen bijzondere wijn omdat ze de uitzonderlijke kwaliteit konden waarderen. De huidige nouveaux riches kopen ze als belegging.”
Ruud vraagt zich wel af hoe de Nederlandse wijnen zich ontwikkelen. “Hebben ze voldoende zuren, mineraliteit en tannine om een bepaalde ontwikkeling door te maken? Als je ze direct consumeert, zijn ze absoluut top.” St. Mauritius uit Vijlen vinden de vier een aangename verrassing. Ook Apostelhoeve, Nekum en het Belgische Genoels-Elderen hebben een goede naam. “Vooral op het gebied van mousserende wijn zou Limburg veel kunnen bieden”, meent Alex. “Ik verwacht dat die ontwikkeling snel opgepakt wordt.”
De favoriete wijn van…
Rolf Zincken: “Il Caberlot van het huis Il Carnasciale uit Toscane. De wijn is een kruising tussen Cabernet en Merlot. Een van de mooiste wijnen die ik ooit gedronken heb.”
Alex Storms: “Young Stallion, een Bulgaarse wijn. In Bulgarije kan men mede door Europese subsidies concurrerende wijnen van topkwaliteit maken. Het is een blend van diverse Franse rassen.”
Ruud Heuvelmans: “Guillaumette des Conquêtes uit de Languedoc. Afkomstig van een klein wijnhuis. Echt op fruit gemaakt, uitgeroepen tot een van de beste zomerwijnen. De passie van de wijnboer proef je in de wijn.”
Anne-Carine van Grimbergen: “Een Albarino van Laurent Miquel uit de Languedoc. Een frisse en mineralige wijn die je blij maakt. Ik heb er vorig jaar nog helpen plukken.”
